آئین مستان

واویلتا      واویلتا

نیمه شب دشمن مرا / تا میان خانه زد

بال پرواز مرا / در میان لانه زد

در حریم امن من / آمد و آتش به دست

هم جسارتها نمود / هم نمازم را شکست

واویلتا      واویلتا

کرده قاتل خنده بر / اشک دانه دانه ام

می کند من را برون / نیمه شب از خانه ام

گه چه زهرا مادرم / من شدم نقش زمین

گه چو بابایم علی / بوده ام خانه نشین

از شرار زهر کین / عمق جانم بر فروغ (2)

همچو بیت مادرم / خانه من هم بسوخت

در بلا هم دردی / قلب حیدر کرده ام

درمیان شعله ها / یاد مادر کرده ام

واویلتا      واویلتا

در سکوت کوچه ها / دل شکسته می روم

بی امام بی عبا / دست بسته می روم

پشت مرکب می دوم / با دل زار و حزین

پیرمردی خسته ام / می خورم گاهی زمین

غیر رب، غیر از خدا / کس نمی داند چه شد

زنده پیش چشم من / ماجرای کوچه شد

روز و شب خون می چکد / از دو چشمان ترم

کاش بودم پشت در / من به جای مادرم

من به قربان تو و / روی حکاکی شده

من بگردم دور آن / چادر خاکی شده

واویلتا      واویلتا

هنگامی که داود بن علی، غلام امام صادق(ع) را کشت، و مالش را گرفت، حضرت از شدت اندوه عبای مبارکش به زمین کشیده می شد و همانطور وارد بر داود شد و به او اعتراض کرد و فرمود: سوگند به خدا، ذات پروردگار را علیه تو می خوانم و بر تو نفرین می کنم، داود با کمال تمسخر گفت: مرا از نفرین خود می ترسانی!؟ امام همان شب او را نفرین کرد، ساعتی فاصله نشد که صدای ناله و فریاد از خانه ی داود بلند شد.

اشاره گریز: ای کاش می شد در کربلا این اتفاق بیفتد تا بانوان حرم چهل منزل نظاره گر شادی قاتلان امام حسین(ع) نباشند...

منبع: کتاب گریزهای مداحی

زهر طرف به کمام تیر غم زمانه گرفت / دل مرا که بسی بود خون نشانه گرفت

چو جدّ خویش علی سالها به خانه نشاند / ز دیده ام همه اشک دانه دانه گرفت

هنوز خانه زهرا نرفته بود از یاد / که آتش از در و دیوار من زبانه گرفت

سپاه کفر به کاشانه ام هجوم آورد / مرا به زمزمه و ناله شبانه گرفت

سر برهنه ، پای برهنه برد مرا / پی اذیت من بارها بهانه گرفت

هنوز ز خستگی راه بود در بدنم  / که خصم تیغ به قتلم در آن میانه گرفت

هزار شکر که زهر جفا نجاتم داد  / مرا به موج غم از مردم زمانه گرفت

چه کردند با پسر فاطمه ، چه خون ها که به دل فرزندان فاطمه نکردند ، شبانه امام صادق را با سر و پای برهنه بردند قصر منصور ، این نانجیب چند مرتبه شمشیر کشید برای شهادت امام صادق ، آخر الامر دستور داد آقا را با احترام برگردانند ، اما مدینه بچه ها نبودند ببینند قاتل بالای سر بابایشان با شمشیر ایستاده است ، اما قربان جد مظلومش حسین ، کربلا بچه ها بودند ، دیدند هر کسی هر چه در دست داشت به بدن عزیز زهرا زد .یکی با شمشیر می زد ، یکی با نیزه می زد آنهایی که سلاح نداشتند با سنگ به بدن ابی عبدالله زدند . همه صدا بزنیم حسین ...

سال‌ها آب شدم سوخت ز پا تا به سرم / آخر ای زهر جفا شعله زدی بر جگرم

کشت منصور ستم پیشه ز بیداد مرا / کاش می‌کرد دمی شرم ز جد و پدرم

دلِ شب بود که دشمن به سرایم آمد / برد از خانه برون وقت نماز سحرم

سال‌ها داغ بنی‌ فاطمه را می ‌دیدم / کس ندانست که یک عمر چه آمد به سرم

من جگر پاره ی زهرایم و باید به چه جرم / عوض گل جگر پاره برایش ببرم

بارها تیغ کشیدند و پی کشتن من / بارها سیل بلا بود به موج خطرم

دشمن آن لحظه که بر خانه ی من آتش زد / یاد و آمد ز غم مادر نیکو سیرَم

دل شب خصم مرا برد به قصر منصور / یاد بزم یزید آمد و از تشت زرم

ای دل از تربت بی شمع چراغش پیداست / که چو جد پدرم ز همه مظلوم ترم

واغربتا   واغربتا

آسمان است زمین دور سرش می گردد / آفتاب است قمر خاک درش می گردد

این قد قامت افتاده درخت طوبی است / این محاسن به خدا آبروی دین خدا است

این حرم خانه ی زهراست مسوزانیدش / این حسینیه ی دنیاست مسوزانیدش

شعله پشت حرم فاطمه زاده نبرید / پسر فاطمه را پای پیاده نبرید

پیرمرد است خمیده است عصا بردارد / آی نامرد تو بگذار عبا بردارد

ببرید از وسط مردم نه / هر چه خواهید بیارید ولی هیزم نه

بگذارید لبش یاد پیمبر بکند / وسط شعله کمی مادر مادر کند

از مسیری ببریدش که تماشا نشود / چشمی از این در همسایه بر او وا نشود

اصلا این مرد مگر پای دویدن دارد / پیرمردی که خمیده است کشیدن دارد

شعله ی تازه به چشمان غمینش نزنید / آسمان است در این کوچه زمینش نزنید

شاید این کوچه همان کوچه ی زهرا باشد / شاید این کوچه ی باریک هم آنجا باشد

شاید این کوچه هم آنجاست که زهرا افتاد / گر چه هم دست به دیوار شد اما افتاد

این قبیله همگی بوی پیمبر دارند / در حسینیه ی خود روضه ی مادر دارند

وای مادرم     وای مادرم

شبانه دشمنانم چو رسیدن / غریبیم  چو در کاشانه دیدن

میان کوچه با پای برهنه / مرا هم مثل حیدر می کشیدن

در آن ساعت که با پای برهنه / پیاده پشت مرکب می دویدم

به یاد راه شام عمه جانم / زدیده خون دل می چکیدم

ای صداقت سجده آورده به خاک پای تو / صدق در گفتار و در کردار و در سیمای تو

فضل و دانش ذره‌ای در پیش خورشید کمال / عقل و ایمان سایه‌ای از قامت رعنای تو

هر چه گیرد اوج فضل و دانش و علم و کمال / کرسی تدریس باشد تا قیامت جای تو

کوه طاعت بی ولایت کمتر است از پّرِ کاه / نامۀ اعمال مردود است، بی امضای تو

فضل و توحید و کمال و منطق و علم و اصول / زنده‌تر هر روز از گفتار روح‌افزای تو

هست چون ذات خداوند تعالی بی‌مثل / در کمال بندگی شخصیت والای تو

کعبۀ جان هستی و پیراهن انوار حق / چون لباس کعبه زیبد بر قد و بالای تو

بو بصیر و جابر و حمران و هارون و هشام / قطره‌های کوچکی هستند در دریای تو

با وجود آن که چون خورشید می‌تابی به دل / همچنان مجهول مانده قدر ناپیدای تو

آید از هارون مکّیِ تو اعجاز خلیل / ای خلیل الله از آغاز، رهپیمای تو

تا قیامت هر چه گل می‌روید از بستان وحی / بر روی هر برگ آن نقشی است از سیمای تو

چشمۀ عرفان تویی، عرفان ز فیضت چشمه‌ای / معنی ایمان تویی، ایمان بوَد معنای تو

مهر هر پروندۀ طاعت همان مُهر شماست / حق‌پرستی بت‌پرستی می‌شود منهای تو

آفرینش تشنۀ علم است و می‌بینم مدام / کوثر دانش سرازیر است از صهبای تو

نخل سبز نهضت سرخ حسینی میوه داد / از زلال دانش و از منطق گویای تو

در عبادت، در تضرع، در مناجات و دعا / لحظه‌ها بودند هر شب لیلۀ الاحیای تو

با چه جرأت دوزخی‌ها در سرایت ریختند / ای دل اهل تولا جنۀ الماوای تو

دست بسته، سر برهنه، جسم خسته، لب خموش / ریخت بین ره عرق از طلعت زیبای تو

با وجود آنکه عمری سوختی و ساختی / آب شد از آتش زهر ستم اعضای تو

مرغ شب می‌نالد و می‌گوید از سوز جگر / حیف مولا عاقبت خاموش شد آوای تو

کاش یک شب در دل تاریک شب‌های بقیع / می‌نهادم رو به روی تربت تنهای تو

ماه شوال المکرم را محرم کرده‌ای / ای مدینه کربلا در ماتم عظمای تو!

آسمان هنگام دفن پیکرت با گریه گفت / ای چراغ عرشیان در خاک نَبوَد جای تو

سوز تو از نظم «میثم» سرکشد بر آسمان / قبر تـو یـادآور غم‌های جانفرسای تـو

صیام تا قیام 2 - غلامرضا سازگار

جگری شعله شد و سوخت و خاکستر شد

شب خاموش شد از باد و گلی پرپر شد

باز هم زهر نشست و بدنی گشت کبود

باز یاسی به زمین ریخت و نیلوفر شد

مو سفیدی به زمین خورد و به او خندیدند

پیرمردی ز نفس مانده، کمانی تر شد

خانه ی سوخته را بار دگر سوزاندند

باز تکرار غمِ آتش و دود و دم شد

شکر این بار کسی پشت در خانه نبود

همه بر مرکب و من در پی شان روی زمین

بین این راه فقط ناله ی من مادر شد

دست من بسته و از داغ غمت افتادم

یاد دستم که به دنبال علی پرپر شد

یادِ دستان یتیمی که به امید پدر

بین زنجیر تَرک خورد و کمی لاغر شد

گوشواره، گلِ سر رفت ز یادش اما

به عوض روضه ی او غارت انگشتر شد

دانلود با نوای حاج محمود کریمی

دانلود با نوای حاج میثم مطیعی